Idalia Storyline

[Auke]

Hailey

Ik lag in mijn appartement op mijn bedbank. Momenteel was het een bank, maar meestal was het uitgevouwen tot een bed. Ik was meestal gewoon te lui om het 's morgens op te ruimen, aangezien ik weinig bezoekers kreeg. Soms een vervelende verkenner die ik met een glimlach de deur weer uitstuurde, en deed alsof er niets aan de hand was. Er was voor mij ook niets aan de hand.
De reden dat mijn bedbank nu ingeschoven was, waren de Italian Vogue bladen die op mijn vloer uitgespreid lagen. Sommigen lagen open op de cover, anderen op een random pagina. Ik bladerde er een beetje doorheen en zocht de foto's uit die me aanspraken.
Meestal waren dat modellen met óf heel lichte ogen of juist heel donkere ogen. Personen die ik bij voorbaat wilde mijden als ik naar mijn nieuwe job ging. Want ja, Vogue had me gespot. Ik wist niet voor hoe lang dit baantje zou kunnen zijn, maar ik had het geld hard nodig. Ik had als serveerster gewerkt maar dat beviel absoluut niet, zeker niet laat op de avond. Ik schreef een paar namen op en zette de airco nog een standje hoger.
Dadelijk moest ik mijn appartement weer uit, en mijn oksels begonnen al zweet te produceren bij de gedachte alleen al. Ik had geen zin om op het midden van de dag in Rome rond te lopen, maar nog minder zin om met het openbaar vervoer te gaan. Op de voet zou het dus maar moeten, dadelijk op naar mijn casting. Ik kon slechts hopen dat ze me uit zouden kiezen.
Ik pakte een zonnebril en een gigantische hoed die me uit de zon zou houden en opende mijn deur. De muffe geur van de gang kroop mijn neus in en ik sloeg de deur snel achter me dicht om naar buiten te lopen. De zon brandde op mijn schouders en ik trok mijn hoed dieper over mijn hoofd en begon met flinke pas te lopen naar waar het casting-bureau zou moeten zijn.

[Auke]

Sage

Sage sprintte door de straten van Rome, al zigzaggend tussen de mensen door en af en toe de weg over zoevend. Ze hield ervan om in het centrum rond te hangen, bij de oude gebouwen en de toeristen met hun belachelijke wandelschoenen en camera's. Maar ze vergat nogal vaak de tijd. Hopelijk was het nog geen drie uur. Waarom sloot die verdomde winkel toch zo snel?
Ze rende langs de trappen van het Capitool, langs de twee leeuwen die haar aan beide kanten van de trap aanstaarden. Gelukkig, de bus stond daar! Ze gooide bijna een oudere man met een rugzak omver toen ze zich tussen de mensen propte. Vastgeklemd tussen de rug van een onbekende en de buik van een andere onbekende reed ze naar het station. Daar sprong ze uit de bus en sprintte ze naar de metro. Ook al overvol, zoals gewoonlijk. De lucht ondergronds rook alsof hij al vele malen was ingeademd, stoffig en een beetje zuur. Ze lette er niet op en beukte tegen de mensenmassa in de deur van de metro om er nog bij te passen.
Gelukkig hoefde ze niet ver. Toen de zwoele vrouwenstem in de metro haar halte omriep, baande ze zich de metro uit en ze haastte zich terug naar de straten. Daar rende ze verder. Het was hier een stuk minder overvol met toeristen, maar nog steeds waren ze er. Net mieren. Ze bevolkten de terrasjes en liepen tergend langzaam over de stoep.
'Schiet op, schiet op,' mompelde Sage en ze vloekte zacht in het Somalisch. Eindelijk wist ze langs een groepje oudere toeristen te schieten. Ze rende een hoek om en... bam!
Sage viel voorover, maar wist haar val met haar armen te breken. Om haar heen klonken verschrikte uitroepen, ze zag schuifelende voeten. Snel werkte Sage zich overeind.
'Sorry, sorry,' zei ze tegen degene die ze omver had gelopen. Het leek een meisje van haar leeftijd, misschien iets jonger. Ze droeg een zonnebril en een enorme hoed, die nu een stukje verderop lag. Sage raapte hem op en hielp het meisje overeind.
'Mijn fout. Ik keek niet uit.' Vlug wierp ze een blik op haar mobiel. Shit. Twee minuten over drie. Ze was nu toch al te laat, haasten had geen zin. De winkel was al dicht.
Ze zuchtte en stopte haar mobiel weer weg.
'Gaat het? Ergens pijn, iets gebroken?' Ze grijnsde. Haar lichtblauwe ogen lichtten vrolijk op, zodat ze nog meer opvielen in haar donkere gezicht. Om hen heen hervatten de mensen hun weg weer.

[Auke]

Hailey

Toen het meisje vroeg of ik iets gebroken had snoof ik nukkig en zette mijn hoed weer op. 'Ik ben wel iets steviger gebouwd dan dat,' mompelde ik en ik bekeek het meisje. Mijn leeftijd, ongeveer. Dat wist je nooit met buitenlandse personen, die konden goed al vijfentwintig jaar zijn terwijl ze er nog maar uitzagen als zeventien. Haar lichtblauwe ogen trokken gelijk mijn aandacht en ik was blij dat mijn zonnebril niet af was gevallen. Ze had zo mijn ogen kunnen herkennen.
Ze was een Mira, dat was bijna zeker. Ik keek op mijn horloge en besliste dat ik nog even de tijd had.
'Hoe heet je?' vroeg ik en ik hield mijn hoofd schuin. Ik glimlachte vriendelijk -zo vriendelijk als ik kon- terwijl ik het stof van mijn kleding af klopte.

[Auke]

Sage

'Ik ben Sage Fulmina.' Ze schudde de hand van het meisje. Ja, haar naam klonk wat apart, maar ze had hem dan ook zelf verzonnen. Dat hoefde alleen niemand te weten.
Ze keek naar het meisje en ze vond het jammer dat ze haar ogen niet kon zien. Ogen zeiden zoveel over een persoon en over diens emoties.
Maar wat een goed idee eigenlijk. Zo wordt ik niet meer aangestaard door de mensen. En zo herkennen de Malae me niet zo snel. Ze verweet het zichzelf dat ze daar niet eerder aan had gedacht. Ach ja. De Italische zon had haar nooit zo gehinderd.
'Hee, moet je ergens heen?' vroeg ze vlug toen ze zag dat het meisje op haar horloge keek. 'Sorry dat ik je zo vertraag. Waar moet je zijn? Ik weet hier in Rome een hoop tussendoorweggetjes die razendsnel zijn.' Ze knipoogde. 'De wegen waarbij je over de daken moet rennen laat ik maar even achterwege. O, en hier is je hoed.'

[Auke]

Hailey

Ze schudde de hand van het meisje en noemde haar naam. Ze hoopte dat het geen belletje zou doen rinkelen, tot nu toe was haar naam alleen maar bekend geweest bij de Malae. Voor zover ze wist waren de Malae en de Mira geen dikke vrienden, dus dat soort informatie zouden ze ook niet delen. Het meisje bood aan om haar door Rome rond te leiden naar waar ze moest zijn, maar Hailey schudde haar hoofd.
'Ik moet op het hoofdbureau van Vogue zijn. Dat weet ik zelf te vinden, maar je mag best meelopen.' Help, waarom zei ze dat? Het liefst wilde ze zo ver mogelijk uit de buurt blijven van Mira, maar hé, zolang deze niet wist dat ze een Halley was, maakte het niet uit toch?

[Auke]

Riana

Met een klap viel de deur van haar appartement achter haar dicht en zonder nog om te kijken liep Riana de smalle, oude straat in. Hier was het nog rustig, maar ze vreesde nu al voor de grote toeristen-drukte die zodadelijk zou volgen als de ze afslag nam richting de supermarkt. Ze sloeg af, een nog kleiner straatje in, en nog geen twee minuten later bevond ze zich in een brede winkelstraat. De geur van zweet drong haar neus binnen en ze deed zo goed mogelijk haar best om niet tegen de brede lijven van de toeristen aan te botsen. Bij nader inzien wist ze eigenlijk niet meer zo goed wat ze ook alweer precies in deze stad deed: het was er warm en vies en haar Italiaans was ook niet al te best.
De stroom toeristen kwam plotseling tot stilstand en over een obese, Amerikaanse schouder heen ving Riana nog net een glimp op van twee op de grond liggende meisjes, die weer overeind kwamen. De groep besloot al vrij snel dat dit niet interessant was en de trage mensenmassa kwam weer in beweging - allemaal behalve Riana, die besloot om toch maar even bij de twee meisjes na te vragen of het écht wel ging. Ze maakte al aanstalten om een van de twee aan te spreken toen ze de oogkleur zag van een van de twee meisjes. Ze bevroor ter plaatse en werd zich ervan bewust dat haar ogen van kleur veranderden.
De ogen van dat meisje waren felblauw.

[Auke]

Nathan

Handenwringend keek hij naar zijn superieur. Zijn vrouwelijke superieure van 72 jaar oud. Oud voor een Malae, getekend door de strijd. Ze had geen zichtbare littekens, maar ze was een genezeres. Natuurlijk had ze geen littekens! Hij zelf ook niet, maar dat was voor de show. Hij was helemaal gepolijst voor de show die ze moesten maken in de geïmproviseerde Vogue studio. Dit was zijn eerste plan, en de vrouw ging observeren of hij het goed deed. Halley-hunt. ''Wat is je naam eigenlijk?' vroeg hij aan de vrouw.

Hailey

Vanuit haar ooghoeken zag ze een meisje staan, iets ouder dan zij. Ze glimlachte vriendelijk naar Sage maar keek vanuit haar ooghoeken naar het meisje. Nog steeds was ze heel blij dat ze een zonnebril op had zodat Sage niet door zou hebben dat ze naar het andere meisje keek zonder haar hoofd te draaien.

[Auke]

Sage

'O, waarom ook niet. Ik heb toch niets te doen vandaag.' Ze grijnsde, maar verstijfde toen.
Daar, in de menigte, had ze iets gezien dat niet klopte. Twee ogen die naar hen keken. Twee ogen die verschoten van tint. Het was een meisje dat hen aankeek, maar door de snelle blik die Sage op haar wierp zag ze geen verdere details. Het volgende moment werden de ogen, die er nu weer normaal uitzagen, aan het zicht onttrokken door de zwetende toeristenlichamen.
Sage kende zichzelf. Dit had ze zich niet verbeeld.
Kan het dat... Hier, in Rome?
'Eh, ja, laten we dan maar gaan,' zei Sage en ze begon samen met het meisje te lopen. Haar hart begon sneller te slaan. Niet van spanning of opwinding, maar van iets anders, van vreugde. Als dat meisje dat ze net had gezien er écht eentje was, dan kon Sage niet wachten om met haar kennis te maken. Ze herinnerde zich de verhalen die haar werden verteld door haar tante in Somalië, en hoe ze met grote ogen had geluisterd. De huid van haar tante glom in het licht van het vuur terwijl ze vertelde over geweldige gevechten en enorme krachten.
'O nee, hè!' riep Sage uit toen ze een stukje waren doorgelopen. 'He-le-maal vergeten! Ik heb wél iets te doen vandaag! Ik moet eh... naar de tandarts!' Ze sloeg zichzelf tegen haar voorhoofd. 'Stomme ik! Oké, zie je!' Ze draaide zich om en verdween vlug in de menigte.
Zo. Waar was dat meisje gebleven? Sage's ogen gingen langzaam van links naar rechts, als een roofdier. Ze liep zo onopvallend mogelijk met de stroom mensen mee, af en toe vlug overschietend naar een andere stroom. Daar! Sage bleef op een afstandje en begon haar te volgen.

Sagira

Het licht was hier onprettig. Ze verlangde al snel terug naar haar gangenstelsel onder haar appartement, naar de oude Malae-bibliotheek en de zestiende-eeuwse zaal. Daar was het tenminste schemerig en daar stond ook de pianovleugel. Ze zuchtte, een geluid als krakend hout. Ontspanning en muziek, daar had ze nu behoefte aan.
Ze stond bij het raam, haar handen op haar rug gevouwen.
'Het is nog altijd u voor jou,' zei ze zonder zich om te draaien. Daarna zweeg ze weer. Ze volgde de op en neer deinende hoofden beneden hen met haar ogen.
Daarna draaide ze zich langzaam om. 'Goed. Ik ben benieuwd wat je van plan bent en of het enig kans van slagen heeft.' Er speelde een geamuseerd lachje over haar gezicht.

[Auke]

Hailey

Ze was eigenlijk best wel blij dat Sage weg was gegaan. Hoewel, ze was nu wel nieuwsgierig wat sage had gezien. Ze keek op haar horloge en schrok van de tijd. Ze moest doorlopen, anders kwam ze niet op tijd. Ze keek naar Sage, maar die was al verdwenen in de mensenmassa. Ze haalde haar schouders op, zette haar zonnebril recht en liep naar het adres waar ze moest zijn.

Nathan

Hij had veel liever gehad dat Magnus erbij was geweest. 'Oké, u,' zei hij overdreven galant. Hij keek naar de deur en gromde zacht. Ze zou er binnen een kwartiertje moeten zijn, de posten buiten stonden te wachten. Wieweet was Magnus hier ook ergens, maar niet zichtbaar. Hij had gewoon eenheden taken gegeven, met toestemming van de ouderen onder de Malae. Ze zagen potentie in hem, en dat mocht hij nu niet verkloten.
Wat hij eerder dus wel had gedaan...

[Auke]

Magnus

Hij leunde achterover in de bureaustoel achter de receptie en wierp een blik op de klok. Bijna tijd. Ze kon bijna binnenstappen.
Hij moest toegeven dat Nathan er werk van had gemaakt. Een heel appartement afgehuurd, een receptie en een studio gebouwd met posters van modellen aan de muren. Drie andere Malae waren hier ook, ogenschijnlijk nonchalant pratend en bladerend in modellenbladen. Ze droegen zonnebrillen, zodat hun ogen hen niet zouden verraden. Het paste ook nog eens bij hun outfit. Ze zagen eruit als modebewuste supersterren. Magnus grinnikte zacht. Hij had geluk dat hij er niet uit hoefde te zien als één of andere arrogante rijkaard.
Daar was ze. Magnus voelde een kleine schok van spanning door hem heen gaan, maar verroerde zich niet en liet vooral niets van zich aflezen. Hij bleef rustig leunen in zijn stoel.
'Goedemiddag,' zei hij lichtelijk verveeld. 'Naam, graag. Kom je voor de audities? Trap op, tweede rechts.'


Sagira

'Goed, jongen,' zei ze en ze keek hem scherp aan. 'Vertel maar wat ik volgens je plan moet doen.' Haar ogen glinsterden geamuseerd. Ze was erg benieuwd naar hoe Nathan zou presteren. Een jong talent, dat was hij zeker, maar Sagira betwijfelde sterk of er straks daadwerkelijk een Halley op de drempel zou staan. Sagira had al vele vallen opgezet zien worden die een stuk beter doordacht waren, en die stuk voor stuk hadden gefaald. En zelfs als Nathan een Halley hier te pakken kon krijgen, was het nog maar de vraag of ze het wezen konden houden. Halleys waren geen wezens om te onderschatten.
Maar misschien zal het juist werken door de bedrieglijke simpelheid. Haar handen, die meer leken op vogelklauwen, omklemden haar wandelstok. Ikzelf heb niet veel tijd meer. Dit lichaam is oud, en als het sterft weet ik niet of ik nog een nieuw lichaam kan vinden. Ze bleek de vaardigheid om een nieuw lichaam over te nemen niet te bezitten, wat haar anders maakte dan de meeste Malae. Maar misschien was het beter zo, dacht ze. Inmiddels was ze gehecht geraakt aan dit lichaam, haar eerste en waarschijnlijk het laatste. Het vormde een deel van wie ze was, en bovendien zouden zíj haar misschien niet herkennen als ze er anders uitzag.
Zij.
Ze omklemde haar stok nog steviger.