Idalia Storyline

[Auke]

Riana

Ze had zich inmiddels omgedraaid en begon langzaam de andere kant op te lopen. Met wat geluk had geen van de meisjes haar ogen zien verschieten en dan was ze nu nog steeds veilig. De Mira hadden voor zover Riana wist niet per se iets tegen haar, maar de gedachte dat ze hier in haar buurt zagen joeg haar onbewust angst aan. Haar ogen, die door haar zenuwen een groene kleur hadden gekregen, schoten van links naar rechts. Een paar keer meende ze een glimp op te vangen van het meisje van daarnet, maar iedere keer was ze het moment daarop weer verdwenen.
Uiteindelijk had Riana er genoeg van en ze schoot een klein, doodlopend steegje in. Zo, hier waren in ieder geval niet zoveel mensen. Ze liep naar de muur die het einde van het steegje inluidde en draaide zich om, half hopend dat het meisje nu tevoorschijn kwam, half hopend dat ze het zich allemaal verbeeld had.

[Auke]

Sage

Ze voelde ze verplaatsing van lucht toen een vrouw vlak langs haar heen liep. Ze zag een lange regenjas (het was prachtig weer!) en besteedde geen aandacht aan Sage. De vrouw liep tegen haar aan, duwde haar tegen een voorbijganger aan, maar keek niet om.
'Hè!' riep Sage. Heel even wierp de vrouw een blik over haar schouder, een vluchtige blik die niet echt iets leek te zien. Ze had grote ogen waarin een vuur leek te branden, een bloeddorstig vuur. De ogen hadden de kleur van bloed.
Sage maakte zich klein in de menigte, zodat de vrouw haar niet zag. Bijna meteen vervolgde de vrouw haar weg. Sage zag haar verderop lopen, haastig, maar tussen de mensen door schietend als water. En daar liep dat meisje wiens ogen waren verschoten.
Misschien was Sage niet de enige die een Halley had opgemerkt. Dat meisje kon in gevaar zijn als het daadwerkelijk een Malae was.
Sage had weinig gehoord over de redenen van beide kanten om een Halley voor zich te winnen. Dat hadden de ouden haar nog niet verteld, daarvoor zou ze eerst een volwaardige strijdster moeten zijn. Ze begreep wel dat de Halleys krachtige magie bezaten, maar ze konden hen toch niet dwingen om die te gebruiken in de eeuwige strijd tussen Mira en Malae? Een Halley was toch ook gewoon een vrij wezen?
Sage wachtte totdat het meisje en de vrouw met de bloedogen een straatje waren ingeslagen, nam toen een aanloop en sprong tegen de muur op van een gebouw. Mensen slaakten verraste kreetjes, zoals altijd wanneer zij en haar vrienden gingen freerunnen. Ze trok zich omhoog aan de gevels en de ornamenten. Gelukkig waren de gebouwen hier niet al te hoog. Ze bevond zich al snel op het dak en begon te rennen. Ze sprong over elektriciteitskastjes heen en overbrugde de smalle ruimtes tussen de huizen.
Hoe langer ze het tweetal achtervolgde, hoe zekerder ze was van haar zaak. Dat was een Malae, en dat was een Halley. Ze moest iets doen.
Ze stopte met rennen en nam plaats midden op een dak, waar niemand haar vanaf de straat kon zien. Ze ging daar zitten en vouwde haar handen in haar schoot.
Rustig ademen. Heel rustig. Ze luisterde naar haar snelle hartslag.
Na een tijdje begon een wereld van kleuren zich te openen achter haar gesloten oogleden. Ze zag explosies van energie, van waaruit wezens renden. Ze fluisterden en sisten naar haar in een onbekende taal. Muziek weerklonk in haar oren en vulde haar helemaal. Slechts enkele, heldere tonen waren het, die zich steeds herhaalden, maar zo mooi, zo mooi... Sage luisterde ernaar vol vreugde. Ze voelde hoe de muziek en de kleuren zich vermengden in haar hart, hoe ze rondkolkten in een wilde draaikolk en vlagen van energie door haar zenuwen lieten schieten. Ze versmolt ermee en opende haar ogen. Er was aan haar uiterlijk niets veranderd, behalve dat in haar ogen een krachtige glinstering was opgekomen die er eerst niet was. Haar ledematen voelden sterk,en aan de randen van haar blikveld pulseerde licht. Ze stond op en rende verder, razendsnel.
Het duurde even voordat ze het meisje weer had gevonden. Daar, in een doodlopend steegje. Waarom had ze in vredesnaam zo'n plek opgezocht? Sage tuurde over de rand van de daken naar haar en keek toen weer naar de drukke straat. De vrouw kwam eraan. Betrad het steegje. Hief een hand. Was ze ook al in de Trance?
Sage moest snel ingrijpen. Ze stond op, haalde diep adem en sprong loodrecht naar beneden.
De tegels trilden toen ze neerkwam, maar de magie brak haar val. Langzaam kwam ze overeind en riep een klein beetje elektriciteit op in haar handpalm.
'Tot hier en niet verder.' De elektriciteit knetterde en speelde rond haar vingers.

[Auke]

Riana

Er kwam inderdaad iemand de steeg in lopen. Het was alleen niet het meisje dat Riana verwachtte: dit was een vrouw met bloedrode ogen en de blik daarin was allesbehalve vriendelijk. De vrouw kwam dreigend dichterbij en terwijl deze haar hand hief vervloekte Riana zichzelf inwendig. Ze had kunnen weten dat als hier Mira rondliepen, zich er vanzelfsprekend ook Malae moesten bevinden.
Riana hief eveneens haar hand en probeerde wanhopig energiestromen te vinden waar ze magie uit kon halen. De drukke straat was al redelijk ver weg, maar een aantal sterkere aura's drong alsnog het steegje binnen. Het was echter maar de vraag of dit genoeg was en Riana liet haar ogen, die geel waren geworden van angst, wanhopig alle muren langs glijden, op zoek naar een uitweg in het uiterste geval.
Plotseling klonk het getril van tegels en Riana keek weer recht voor zich uit. Vlak voor haar landde een meisje op de grond en in een flits herkende Riana haar: dit was het meisje van daarnet. Grote vlagen energie sloegen als vlammen van het meisje af en hierin zag Riana haar kans. Ze had nog nooit geprobeerd om Mira-energie te sturen, maar eens moest de eerste keer zijn en als ze de energie van de toeristen hiermee kon mengen was er nog een kans op overleven.
'Jij!' riep ze naar het meisje. 'Laat me wat van je energie tappen, dan kan ik je helpen.' Normaal gesproken zou ze nooit zomaar haar identiteit over straat schreeuwen, maar op dit moment maakte dat haar niets meer uit. De Malae wist door het verschieten van haar oogkleur allang dat ze een Halley was en als ze het eerder nog niet gezien had was de Mira er toch vanzelf wel achter gekomen.

[Auke]

Remzo

Terwijl Remzo op een gewonen warme dag door de straaten slentert en zit te denken aan de leuke toeritische meiden die hij ziet voelt hij ineens wat. Hij voelt een heftige energie verschuiving in zijn omgeving. Hij voelt dit altijd als een Malea of mira in trance gaat, maar deze heeft toch iets heel anders er bij. Meteen gaat zijn gedachten op nul en rent op op zij gevoel achter de energie verschuiving aan. Terwijl het gevoel steeds sterker word begint ie steeds meer strijd gevoel van binen te krijgen.
Hij rent tegen mensen aan, maar dit doet hem niks hij rent gewoon door tot hij voor een steeg staat. Hier ziet hij een vrouw en twee meiden. Zonder de ogen te zien weet hij meteen dat de vrouw een MAlea is aan de energie te voelen en het meisje met blauwe ogen kan ie ook wel raaden, maar het meisje daar achter weet hij niet wat het is. Angezien de Mira meid haar beschermd zou het wel goed zijn, maar de Malea moet dood.
Terwijl hij voelt dat er aardig wat energie word aangewend in dit gezeldschap bouwd hij een energie schild om zich heen zodat ze op energie gebied en mentaal gebied hem niks kunnen maken.
hij trekt 1 van zijn dolken en rent op de rug van de Malea af.

[Auke]

Nathan

'U...' Tja, voor deze oude dame had hij eigenlijk geen taak. De heren en dames hier waren mooi gemaakt, maar dat kon op hun leeftijd nog. Wat had deze oude vrouw te doen op dit kantoor? Voor haar leeftijd zag ze er nog wel goed uit, alsof ze een model was geweest toen ze jong was. Een halve eeuw geleden ofzo.
'U ben de scouter van jong talent,' verzon hij. Best goede zet eigenlijk. 'U zoekt jong talent uit en probeert een praatje met ze te maken. Hen vertellen dat ze jonge talenten zijn en dat je als modebureau interesse toont in hen.' Dat moest haar wel lukken.

Hailey

Toen ze binnenstapte zat er achter een bureau een jonge man. Hij was best knap, maar in de modeindustrie was hij niet knap genoeg. Wel voor een baantje achter een bureau. Ze glimlachte beleefd en voelde haar ogen licht verkleuren. De man zou het waarschijnlijk afdoen als speling van het licht.
'Ik ben Hailey, en ik kom inderdaad voor de audities. Zijn er misschien toiletten waar ik me nog even kan opknappen?'

[Auke]

Sage

'Uhm... prima.' Ze wist niet hoe de Halley, want zoveel was wel duidelijk, dat precies zou doen. 'Maar zuig me niet leeg, hè.' Ze knipoogde en grinnikte. Aparte manier om een gesprek te beginnen.
De vrouw was intussen een stukje dichterbij geslopen. Sage sloeg haar gaande zonder met haar ogen te knipperen. Toen de vrouw een cirkelende beweging begon te maken, cirkelde Sage langzaam mee, steeds proberend om voor de Halley te blijven staan. Aan de manier waarop ze liep, geluidloos, en aan de kalmte in haar ogen, kon Sage zien dat ze een ervaren Malae was. Sage strekte haar hand uit, de hand waarin de elektriciteit bliksemde.
'Let's do this.'

Magnus

'Daar.' Hij wees naar een witte deur. 'Maar houd het kort. Je bent al laat.'
Hij wachtte even en gebaarde toen één van de andere Malae om dichterbij te komen.
'Houd haar goed in de gaten,' fluisterde hij zo zacht dat de Halley het niet zou horen. Hij voelde de spanning toenemen. Hoe langer het zou duren voordat ze het kamertje binnen zou gaan waar Nathan zich bevond, hoe langer het zou duren voordat ze haar te pakken hadden. Hoe meer tijd er verstreek, hoe meer kans er was dat er ergens iets mis zou gaan.

Sagira

'Hmm.' Ze tikte met haar vingers tegen de wandelstok. In toneelspelen was ze niet goed, al helemaal niet als ze er vriendelijk bij moest lachen. 'Hopelijk volstaat het.'
Ze liep naar het tafeltje, drapeerde een of andere jas met overdreven bontkraag om zich heen en vond ook nog ergens een zonnebril. Ze haalde haar schrijfblok tevoorschijn en ging zitten in een stoel in de hoek van de kamer. Ach, lang zou ze de schijn niet op hoeven houden. Zodra de Halley hier was, zou ze zijn omsingeld door Malae, die zich in alle kamers op alle verdiepingen bevonden. Ze zou nergens heen kunnen.

[Auke]

Nathan

Ongeduldig ijsbeerde hij heen en weer. Ze moest nu ongeveer binnen komen. Hij keek op zijn smartphone en belde naar beneden. Tot zijn verbazing hoorde hij Magnus' stem. Des te beter.
'Waar is ze? Ze moet toch nu ongeveer boven zijn?' siste hij door de telefoon naar zijn vriend.

Hailey

Ze keek hem verbaasd aan. Ze was toch prima op tijd? Ze liep naar de toiletten en fatsoeneerde haar haar eventjes, en liep daarna snel door naar boven, waar ze plotseling twijfelde aan haarzelf. Voor haar zaten een paar echte modellen, die er zelfverzekerd uitzagen. Was ze hier wel echt op haar plek?

[Auke]

Magnus

Zijn smartphone trilde. Hij trok hem met twee vingers uit zijn broekzak en drukte tegelijkertijd op het groene telefoontje op het scherm.
'Ze is net naar boven gelopen,' zei hij, en hij tuurde naar het trapgat, waar de Halley was verdwenen. 'Ze kan er elk moment zijn. Ah, daar is ze al.' Hij tikte met zijn vingers tegen één van de kleine schermpjes die onder de rand van de receptie waren verborgen. Ze toonden de beelden van de bewakingscamera's, van de microcamera's wel te verstaan, die hij overal in het gebouw had opgehangen. 'Ze staat voor de deur te twijfelen. Haal haar vlug naar binnen, of zoiets.' Hij zei het alsof hij bedoelde dat Nathan de was naar binnen moest halen.

Sagira

Haar gehoor deed het nog prima, en ze kon Magnus' stem door de luide telefoon duidelijk horen. Goed. Ze stond resoluut op en beende naar de deur. Ze kon er niet vanuit gaan dat Nathan snel en juist zou reageren, dus nam ze het hier maar even in eigen hand.
Ze zette haar vriendelijkste glimlach op -helaas werd het meer een grimas omdat de groeven in haar gezicht haar lippen naar beneden trokken in hun gebruikelijke stand. Toen opende ze de deur.
'Hallo,' zei ze. 'Jij komt voor de audities. Je bent precies op tijd. Kom toch binnen. Mooie hoed heb je.'

[Auke]

Nathan

Nog voor hij kon reageren liep de oude vrouw al naar de deur en haalde het meisje naar binnen. Sleurde meer. Wat een kracht had die oude vrouw. Hij begon in snel Italiaans tegen Magnus te ratelen. 'Ze is binnen, ik ga nu beginnen. Als je tumult hoort kom je naar boven, maakt niet uit wat je ziet, je neemt haar gevangen. Boeien van zilver liggen in de bovenste lade van het bureau. Dat moet haar krachten breken.' Hij zei tegen het meisje dat ze haar zonnebril af moest doen en plaats moest nemen. Ze gehoorzaamde en hij keek naar haar gezicht. Zo jong nog...

[Auke]

Asliana

Ze liep door Rome heen, net langs het Colloseum. Een hoop stenen als je het aan haar vroeg. Ze hield niet van die oude kunst die nauwelijks kunst kon worden genoemd. Sowieso hield ze niet van kunst, meer van boeken. Dat was tenminste duidelijk, dat gaf je gevoel. Of muziek, nog liever. Daarom liep ze ook vaak met oortjes in. Nu niet, nu moest ze opletten. Er waren demonen gemeld in het centrum, vlakbij haar post. Ze moest er dus weer een keer op uit, waar ze van baalde. Haar boek lag nu te wachten, spannende verhalen die nog uitgelezen moesten worden.