Idalia Storyline

[Auke]

Conall

Het was half vier 's nachts. Ik stond bij de Trevi fontein die zo als altijd prachtig verlicht was. De munten die op de bodem lagen schitterden in het licht van de schijnwerpers die de beelden verlichtten. De temperatuur was aangenaam. Lekker koel maar niet te koud. Gelukkig maar. Ik stond hier al een uurtje. De boodschapper was laat. Net toen ik me zorgen begon te maken zag ik gelukkig een man die naar me toe liep. Toen hij op vijf meter afstand was sprak ik de code woorden. "Ave, secutus deum" Hij antwoordde gelukkig met het goeie antwoord. Hij was een van ons. "Ave, frater meus" luidde zijn antwoord. Hij propte een brief in mijn hand, fluisterde "summo secretum" in mijn oor en liep snel door. Voor iemand die had staan kijken had het gewoon geleken alsof de man me voorbij liep en me niet kende. Ik bleef een paar minuten staan op de zelfde plek om niet verdacht te lijken en ging daarna zitten op een van de bankjes voor de fontein. Ik opende de brief en las hem. Hij was in het Gaelic en stond vol met codewoorden en raadsels. Maar ik wist wat ik moest weten. Het duister en de wezens uit de hel kregen meer grip op Rome en de orde gaf mij de taak om ze op te sporen en uit te roeien. Dit was een search en destroy missie... mijn eerste... Onder aan de brief stond: "In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti... quaerete et annullare.

[Auke]

Asliana

Bij het Coloseum was niets te zien. Ze besloot een eindje te gaan wandelen toen ze een nieuwe melding binnenkreeg. Figuren bij de Trevi-fontein en de post daar wilde versterking hebben.
Met andere woorden, die had geen zin het klusje op te knappen. Aslania keek op haar mobiel en zuchtte. Haar dienst zat er nog lang niet op, dus ze kon best nog even naar de Trevi fontein. Ze zette er flink de pas in en wandelde er naartoe. Er zat inderdaad een figuur, maar ze zag niet in waarom hij gevaarlijk zou kunnen zijn. Het was volgens haar gewoon een mens, hij straalde geen magie uit. Gewoon een jongen die misschien het huis uit was gezet op dit tijdstip of van een feestje af kwam en even wilde gaan zitten.
'Hé!' riep ze en ze liep naar hem toe. Ze bleef toch op ruime afstand staan, maar wel zo dichtbij dat ze zijn ogen kon zien. Gewoon een mens, geen donkerbruine ogen of helder blauwe ogen. Wat nou bedreiging?

[Auke]

Conall

Verbaast keek ik op toen een vrouwenstem uit het niets "hey" zei. Eerst keek ze me zelfverzekerd en zelfs een beetje vijandig aan. In een reflex greep ik naar mijn borst, waar de holster van mijn pistool zat. Ik haalde hem er niet uit. De jonge dame die me aan had gesproken inspecteerde me even en de vijandige blik maakte plaats voor een verbaasde. Ze scheen iets niet te begrijpen. Ik vertrouwde niet wat er hier gebeurde en hield mijn hand dichtbij mijn wapens. "Hallo mevrouw? Kan ik u helpen?"

[Auke]

Alsiana

Ze glimlachte en hield haar handen omhoog. 'Er is niets hoor,' zei ze en liep nu wel naar hem toe. Hij had een wapen ergens, maar ze kon haar vinger niet op de plek leggen waar hij het had verborgen. Misschien toch wel een dreiging, maar niet een van binnenuit, aka van de Malae. Maar wat was er dan? Het papier dat hij vasthad viel haar op en dat was zeker geen krant.
'Wat is dat voor papier?' vroeg ze vriendelijk, maar dwingend. Het zag eruit als iets wat in hun bibliotheek thuis hoorde, niet in de handen van deze man.

[Auke]

Conall

Mijn vertrouwen nam alleen maar verder af. Een willekeurige vrouw, op dit tijdstip, sprak me aan en was uitgerekend geïnteresseerd in het papier met mijn opdracht van de raad. Hier zat meer achter. Ik was niet gek. Ik stopte het papier weg in een binnenzak van mijn jas. "Dat is persoonlijk. Hoe kan u verwachten dat iemand die u niet kent een persoonlijke brief aan u voorleest?" Ik pakte mijn Keltische kruisketting, die mijn jas ingezakt was en legde hem weer goed op mijn borst. Hij was van dof staal en had een mooie rode steen in het midden. Ik keek de vrouw weer aan en merkte plots op hoe vreemd haar ogen gekleurd waren. Ze waren zo lichtblauw als een gepolijste diamant. Ik was er even stil van.

[Auke]

Remzo

terwijl ik de steeg in ren voel ik van alle kanten energie langs mij heen stromen naar dat ene meisje. gelukkig heb ik mezelf afgschermd dat ik zelf niet de dupe er van word.
met een dolk in de ene hand trek ik snel een werp mes uit mijn vest vandaan die bliksem snel in de knie van de Malae verdwijnt. Terwijl ik dit doe zie ik allemaal bliksem schichten en voel ik energieën stromen door de steeg die ik nog niet eerder heb gevoeld. meestal besloop ik de malae en konden ze mij niks doen. maar dit is toch anders nu roept iederen hier blijkbaar energieën aan. ondertussen ben ik bijna bij de Malae.

[Auke]

Asliana

Ik wilde net antwoorden toen ik zijn blik op mijn ogen zag focussen. Ik slikte en realiseerde me weer wat het moest zijn voor mensen om in mijn ogen te kijken. Zo'n kleur kwam je niet vaak tegen, zeker niet met mijn haarkleur. Zo donker als mijn haar was, zo licht waren mijn ogen. Ik keek weg, even naar de fontein, wat hopelijk zijn aandacht zou afleiden van mijn ogen.
'Mijn excuses, ik wist niet dat het persoonlijk was,' zei ik met een glimlach, waarna ik soepel mijn handen door mijn haar haalde. 'Het zag er alleen heel oud uit, en ik heb oude talen gestudeerd.' Dat was niet helemaal gelogen, ik kende meer oude talen dan de meeste mensen die hier op aarde rondliepen. Latijn, oud-Grieks, oud-Engels en Frans... Het was een eitje voor me. Ik was er een soort van mee opgegroeid. Ik ging naast de man zitten in kleermakerszit en steunde met mijn ellebogen op mijn benen.
'Wat doe je zo laat op straat?' vroeg ik zacht. Ik keek hem nu recht aan en probeerde een klein beetje zijn gedachten te lezen. Bij sommige mensen kon dat met een klein beetje magie zonder dat ze het zelfs door hadden. Bij hem viel ik echter op een muur, en ik durfde niet meer magie uit de stromen te putten. Dat zou hij nog wel eens kunnen merken.

[Auke]

Conall

Toen ik in de ogen keek, keek de vrouw opzij. Alsof ze zich er voor schaamde. Ik vond het iets betoverends hebben. Hemels zelfs... Maar die gedachte verwierp ik omdat ik er vrij zeker van was dat ze een demon of satanist was. Wie zou er anders zo naar me toe komen? Niemand anders kent me hier. Alleen de leden van mijn eigen organisatie en mijn vijanden. Aangezien ze niet iemand van Het Zwaard Van God was, moest dat tweede van toepassing zijn. Ik wist even niet wat voor een antwoord ik moest geven op haar vraag. Plotseling kreeg ik een vreemd gevoel. Alsof er iets contact met me probeerde te leggen. "Ik ben vast vermoeid" dacht ik. Ik kon haar overigens net zo goed vragen wat ze hier deed zo vroeg in de morgen. Ik besloot een slechte smoes te verzinnen en vertelde haar: "Ach... gewoon wat dingen in mijn privé omgeving waardoor ik even alleen wilde zijn. Maar daar ga ik verder niet op in als je het niet erg vind." Het kwam er allemaal wat twijfelachtig uit. Ik hoopte dat ze me geloofde want ik was nooit een goeie leugenaar geweest. Dit meisje had iets vreemds. Iets paranormaals of zo. In ieder geval iets wat ik niet helemaal thuis kon brengen. Ik keek van haar weg en wende me weer tot de prachtige fontein terwijl ik dacht: "Vraag alsjeblieft niet door... ik mag niets loslaten over de organisatie en ik heb werk te doen..."

[Auke]

Asliana

Ze glimlachte toen ze eindelijk een gedachte beet had. Een organisatie, huhm? Natuurlijk, er liepen wel van die beunhazen rond die dachten dat dit allemaal met God te maken had. Deze jongen wist van de demonen af, maar schreef ze aan de verkeerde personen toe. Satan, de duivel, Lucifer, noem maar op. Ze hoefde hem niets te vertellen, misschien was hij gewoon een man van een organisatie die dacht dat ze iets op het spoor waren. Als ze erachter kwamen dat de Malae en de Mira één familie waren (en zij dus praktisch bloedverwante was van de demonen) zouden ze weinig onderscheid maken. Hoe minder hij wist, hoe beter.
'Persoonlijke zaken snap ik maar waarom precies hier? En zo vroeg? Er zijn zat rustige plaatjes in Rome, ook overdag. Waarom ben je bij een van de grootste toeristische trekpleisters gaan zitten?' vroeg ze met een eigenzinnige glimlach. Hij zag er moe uit, en misschien hoefde ze helemaal geen telepatische vermogens in te zetten om informatie uit hem te krijgen. Ze wilde iets weten over die organisatie, wat het was en of het redelijke mensen zijn. Of misschien was het een echte bedreiging en dan zou ze ze een kopje kleiner moeten maken, beginnend met deze man.

[Auke]

Conall

God allemachtig... Ze bleef het maar proberen. Elk willekeurig persoon had zijn mond gehouden nadat ik zei dat ik er niet verder over wilde praten. Ze wilde weten wie ik was, wat ik hier deed of voor wie ik werkte. Misschien wel allemaal. Ik snapte alleen niet waarom. Ze leek een normale burger. Wat wou ze toch van me? Ik besloot er niet verder op in te gaan. Ik was haar geen antwoord schuldig en ik had nog veel onderzoek te doen. Ik verspilde mijn tijd hier. 'Het is een moeilijke situatie. En ik ga maar eens proberen nog een paar uurtjes slaap te krijgen. Fijne dag nog mevrouw.' Ik liep zonder pardon weg. 'Als ze belangrijk is dan zie ik haar wel terug.' dacht ik. 'En zo niet... ze vertraagd me alleen maar en ik heb haar niet nodig.' Ik liep terug naar mijn hotel kamer in Hotel Tritone om mijn spullen klaar te leggen voor de volgende dag en nog een paar uurtjes slaap te krijgen. Het was maar een paar minuutjes lopen.