Idalia Storyline

[Auke]

Asliana

Ze keek om en schudde haar hoofd. 'Dit gedeelte van Rome is veilig voor ons, vrij van... Laat maar, daar hebben we het dadelijk over. Van de mensen hoeven we niet bang te zijn, we zien er gewoon uit als een stel gehaaste Italianen, en voor toeristen hebben Italianen altijd haast.' Ze glimlachte snel en keek om zich heen. Ze knikte toen ze haar postwachter zag staan. Ze sprak een paar snelle woorden in hun eigen taal -geen Italiaans en geen Latijn maar echt hun eigen taal die buitenlanders nooit begrepen- en hij knikte. Hij overhandigde haar het boek dat ze had gelezen en ze bedankte hem. Daarna liep ze verder en hield het boek omhoog.
'Niet bang zijn, dit is gewoon een leesboek,' zei ze glimlachend. Ze kwamen onderhand het plein op en ze liep naar het monument in het midden. Het was een grote zuil met een soort watervalltjes er omheen. Ze ging op een van de trappen zitten en klopte op de lege plek naast haar.

[Auke]

Conall

We gingen bij een grote, Egyptische stijl pilaar zitten die midden op het piazza del popolo stond. Ik wilde weten wat er hier nou in vredesnaam aan de hand was en wilde niet langer tijd verspillen. Ik ging er niet meer omheen draaien. Ik wilde nu direct duidelijke antwoorden. Ik zei de vrouw: 'En nu we op een veiligere plek zijn... vertel me nu alsjeblieft wat er hier aan de hand is! Wie ben je? Wat ben je? En wie moeten we dan wel vrezen volgens jou? Als het geen normale mensen zijn.'

[Auke]

Asliana

Doodkalm sloeg ze haar boek open. 'Ken je Goethe? Mooie boeken,' zei ze terwijl ze naar de bladzijde bladerde waar ze was gebleven. Ze zocht even naar het citaat dat ze wilde voorlezen en glimlachte. 'Soms, soms zitten er diepere betekenissen achter poëzie,' zei ze geheimzinnig. 'Goethe was een van ons, hoor maar: Donker is het als zij zich door de nacht verplaatsen, in licht overleven zij niet. Wij brengen onze wapens naar voren om hun neer te brengen, de verlangens van onze wederhelften. Maar, wederhelften? Ze zijn familie, daarin zijn ze deel van ons. Wij vermoorden onze eigen verlangens, die diepe duistere verlangens.' Ze keek op en glimlachte.
'Gewoon een klein citaat, maar hierin staat eigenlijk beschreven wat wij zijn; jagers. En geen mensen, maar dat had je al door. Ik heet Asliana trouwens.' Ze klapte haar boek zicht en vouwde haar benen tot kleermakerszit. 'Je weet van de demonen. Wij bestrijden die wezens ook. Vervang in dat citaat "verlangens" door "demonen" en je zit al halverwege onze geschiedenis. En, denk je erover zoals eerder door een filosoof werd gezegd: de vijand van mijn vijand is mijn vriend?'

[Auke]

Conall

Het viel allemaal op zijn plaats. Ze was niet zomaar een gewoon mens, dat had ik begrepen. Maar nu had ik door wat hier gaande was. Het kwartje viel toen ze zei dat ze verwant waren aan waar ze op jaagden. Demonen en engelen zijn verwant aan elkaar maar wij doden ook geen engelen. Demonen waren ooit engelen maar weigerden God te dienen. Gevallen engelen worden zo ook wel genoemd. Maar was deze vrouw dan een engel?
Wat ze ook precies was... Ik had iets aan haar. Zij kende de geschiedenis van de demonen, hun zwaktes, hun gewoontes en de plaatsen waar ze wellicht verborgen kunnen zitten. Ik keek haar aan en vroeg: 'Help me... Wat zijn hun zwaktes? Waar zijn ze?'

[Auke]

Asliana

Ze lachte schamper. 'Denk je echt dat ik dat gewoon op dek gooi? Ik wil eerst ook meer over jou en je sekte weten,' zei ze grijnzend. After all, hij was nog steeds degene waar zij geïnteresseerd in was. Zij had hier aardig de touwtjes in handen, ondanks dat hij de wapens had. Zij was met haar blote handen gevaarlijker dan een scherpschutter.

[Auke]

Conall

Dit was erg lastig. Hoe kon ik genoeg vertellen om haar te informeren wat mijn doel was, maar niet het incognito van de groep vernietigen? Ik besloot geen naam en geen locatie van hoofdkwartieren te noemen.

'Ik en mijn broeders zijn jagers en uitbanners van het duister en de wezens die er uit ontsprongen zijn. Demonen, duivelsaanbidders, zware criminelen. Berichten over duistere demonen die zich door heel Rome zouden bevinden heeft onze orde bereikt en wij zijn hier opdat het licht terug mag keren. Ik hoop dat je genoeg weet. Het belangrijkste is: wij zijn hier enkel voor het kwaad.'

[Auke]

Asliana

Ze grinnikte. 'Nou, geweldig. Dan kan ik jou en je broeders alvast vertellen dat ik niet de enige ben. Ik ben geen engel, en engelen hebben nooit bestaan. Hoewel, het vleit me wel als je me zo zou willen noemen.' Ze keek naar de hemel en hield haar hand op tegen de zon. 'Oké, wat zou je van mij willen? We zijn beiden absoluut onzeker over wat we wel en niet moeten vertellen, maar ik denk dat de Mira niets aan een menselijk leger zouden hebben. Dus voor ons zijn jullie nutteloos. Wat is een goede reden waarom wij jullie zouden helpen? Jullie zouden zo geveld kunnen worden door Malae of demonen. Gewoon geschut of wijwater of kruisjes helpen niet, zoals je misschien al hebt mogen merken.'

[Auke]

Conall

Conall grinnikte. 'Engelen bestaan niet hmm? Er zijn mensen, en dan ook veel mensen, die niet in jullie bestaan geloven. Demonen... engelen... het zelfde straatje voor ze. Als jullie bestaan, waarom is het dan zo moeilijk om te geloven dat er nog meer bovennatuurlijke machten bestaan in deze wereld? Maar laten we hier verder geen godsdienstdebatten houden. Denk hier bij na: wij zijn dan misschien bij lange na niet zo machtig als jullie en bezitten geen speciale krachten, maar een groep mensen die achter ze aan zitten... dat verwachten ze nooit. En ik geloof niet dat een kogel niets veroorzaakt. Zelfs voor wezens als jullie moet een kogel of drie die echt goed gemikt is flinke schade kunnen doen. Ook jullie blijven stervelingen. Min of meer dan.'

[Auke]

Asliana

'Als je op me schiet kan ik mezelf op tijd helen, nog voor er een druppel bloed uit me zou vallen. Demonen kunnen dat misschien minder snel, maar ze kunnen hetzelfde. Met andere woorden, het zou nutteloos zijn. Nog een kans, maar nu een betere reden bedenken.' Ze glimlachte en ondersteunde haar kin met haar hand. 'Kom op, gun boy, je kunt toch wel iets beters bedenken?'

[Auke]

Asliana

Toen de jongen bleef zwijgen rolde ze met haar ogen. 'Luister, ík persoonlijk wil je best een kans geven. Gewoon, als back-up mocht ik het verkloten met die demonen. Heb je ooit al uberhaupt een demon in de ogen gekeken? Ik kan er zo eentje oproepen als je wilt,' zei ze grijnzend. Klonk aardig demonisch, maar ze kon het inderdaad doen. Magie was magie.
'Denk je trouwens dat jullie groep een paar van ons kunnen gebruiken?'