Duisternis. Het enige dat je ziet, het enige dat je merkt. Liggend op de vloer in een ruimte waar het daglicht zich niet durft te vertonen en het zo stil is dat je bijna je eigen bloed kan horen stromen door je aderen. Je weet je naam nog, maar veel meer herinneringen komen niet bovendrijven. Je handen beven en met een ongemakkelijk gevoel sta je op, terwijl je constant om je heen kijkt vanwege het zachte gehijg en het harde geklop van je eigen hart.
Waar bevind je je? Jij weet dit niet, dat weet enkel de Master of Puppets. Hij heeft iedereen uitgekozen die aan dit toneelstuk gaat meedoen. Je hoort zachte geluiden naast je die niet van jou zijn, en je draait je tegen beter weten om in het duister. Je ziet niemand, en het geritsel houdt op. In je leven als normaal persoon heb je in zijn ogen iets gruwelijk fout gedaan, waardoor je in zijn spel terecht bent gekomen. Oorspronkelijk bood de Master of Puppets je een kans om opnieuw in je rol te komen, om je rol goed uit te spelen. Die gedachte is vervlogen, en de Master houdt nu alleen nog maar mensen voor zijn eigen vermaak. Hij schetst scènes waarin jij je rol moet spelen, en als je dat niet goed doet wordt je in de volgende scène volledig bezeten door de Master*. Als je echter je rol wel goed speelt, kom je een stapje dichterbij om uit deze gruwelijke cyclus te ontsnappen.
Denk je.
Niemand weet wie de Master is, maar als je hem kunt ontmaskeren kun je iedereen uit dit duistere spel halen. De vraag is alleen hoe.