Verhaallijn

[Casper]

Sveyna

Ze moest lachen. 'Zo eng zijn deze mannen hier niet hoor, dus mijn vader hoeft zich geen zorgen te maken. Maar goed, Dereck, als jij de pret weer wil verpesten, is dat goed.' Ze stond op, maakte een buiging 'Heren. Ik moet gaan jammer genoeg. Jullie vinden het vast moeilijk te geloven dat dit Dereck in een gezellige bui is.' Zei ze en ze liep naar hem toe.

[Martijn]

Tobias Saterse

Tobias glimlachte maar Sveyna en knikte. Hij speelde het marsdeuntje weer terwijl hij met een overdreven streng gezicht, met zijn hoofd meedeinend op het ritme, keek terwijl hij de vertrekkende soldaten nastaarde. Toen de deur dichtsloeg gniffelde Tobias en zette hij zijn bouzouki weg, tegen de muur. "Waard! Mijn gebruikelijke bestelling wil je?"

Tobias zat nog een uurtje in zijn hoekje te tokkelen op zijn Bouzouki voordat hij besloot om een wandeling te gaan maken. Het was nu middernacht en de tempelbellen klonken. Tobias legde zijn Bouzouki en de rest van de waardevolle bezittingen die hij had achter slot en grendel in zijn kist, die hij ooit door een bard had laten bezweren zodat hij heel hard en vals zou beginnen te zingen als een dief zijn handen op het slot legde. Tobias deed een prop tabak in zijn pijp, hield een kleine houtspaander in het vuur van de kaars die op de tafel stond en stak de tabak aan. Hij deed zijn kamer op slot, deed zijn kaproen op en liep met zijn pijp in zijn mond naar buiten terwijl hij het deuntje neuriede van 'paden, wegen, straten, en stegen'

[Auke]

Dereck Dustfox

Ze liepen terug naar het tentenkamp en Dereck besloot toch maar te zeggen wat hij net niet had gezegd. "Deze avontuurtjes gaan ooit verkeerd aflopen Sveyna dus leg mij eens uit waarom het oh zo nodig is om constant ervandoor te gaan om dan rond te hangen in drankhuizen?" Zei hij met een geërgerde stem. "Ik ben het onderhand zat Sveyna, morgen ga ik naar Heer Ulvarr en krijgt hij te horen op wie zijn dochter steeds meer begint te lijken..."

[Casper]

Sveyna

Sveyna giechelde en zei tegen Dereck: 'Misschien als jij ook eens wat lol probeerde te hebben, dan begreep je wel waarom. Ik ben de reis al zat. Het is niet bepaald mijn favoriete bezigheid om urenlang met mijn vader in de koets te zitten. Je kunt me vast wel vergeven dat ik me ook wel probeer het leuk te hebben. Maar niet zo boos. Er is niks ergs met me gebeurd vanavond. Bovendien is er tot onze bestemming aan het hof toch weinig om me te vermaken. Je zult tot dan dus vast geen problemen van me hebben.' Ze zagen het vuur van het kamp en hoorden het gelach van de soldaten. Toen vroeg ze: 'Op wie begin ik eigenlijk steeds meer te lijken, zei je?'

[Auke]

Dereck Dustfox

"Vergeef me Sveyna, maar na de zoveelste keer gevraagd worden op jou te letten en erachter komen dat je weer verdwenen bent is behoorlijk irritant." zei Dereck met een zucht. "Je begint steeds meer op mijn zusje Salaria te lijken, rebels, eigenwijs en altijd op zoek naar spanning en problemen. Je begrijpt zelf ook wel dat zo'n leven niet gepast is voor een jonge vrouw van adelijke komaf." Ze stopten voor Sveyna's tent. "Welterusten Sveyna en je merkt het morgen vanzelf wel of ik je vader heb ingelicht of niet..." zei hij met een vriendelijke toon en keek de wachters aan. "En jullie gaan beter opletten vanavond"

[Martijn]

Tobias Saterse

Tobias wreef de slaap uit zijn ogen en keek met samengeknepen ogen zijn kamer door. Zonnestralen vielen naar binnen door het raam van zijn kamer. Hij pakte zijn geldbuidel, die op het nachtkastje van zijn bed stond en schudde hem heen en weer. Dat moest nog wel genoeg zijn voor een ontbijt en wellicht nog lunch!
Nadat Tobias aangekleed was en zijn spullen weer had opgeborgen zoals hij dat de nacht ervoor had gedaan, liep hij de gelagkamer in. Hij krapte aan zijn achterwerk en gaapte terwijl hij zich uitrekte. "morgen Barald." zij hij tegen de waard. "Gebruikelijke ontbijtje neem ik aan?" antwoordde de waard. Tobias knikte terwijl hij wederom gaapte en in zijn vaste stoel ging zitten. Hij leunde naar achter en staarde naar het plafond terwijl hij nog half slaperig in gedachten verzonk. Een kwartiertje later schrok hij uit zijn gedachten wakker toen de waard een bord met brood, kaas en worst voor hem neer zette. "oow bedankt Barald." Tobias at zijn ontbijt gretig op.

Het zou wel weer een standaard dagje worden. Muziek spelen van vroeg tot laat, af en toe een ommetje maken en de kamer en het eten betalen met het geld dat hij kreeg. Het leek een simpele dag te worden zoals elke andere dag.

[Casper]

Ulvarr

Het was een mooie morgen. De soldaten waren de tenten aan het opbergen en zich alvast gereed aan het maken voor het vertrek. Vertrekken gingen ze echter pas als er meer voedsel was ingeslagen voor de reis door het land. Met een gevolg van vijf soldaten en Dereck ging hij naar Maanakker om daar eten in te kopen van de lokale boeren. De rest had hij bevolen extra goed op Sveyna te letten, na wat zij de vorige avond weer had uitgehaald, had hij haar gestraft door haar niet mee te laten gaan op dit soort uitstapjes de komende tijd. Tot ergernis van Sveyna, voor wie dit het enige was dat nog enigszins leuk was aan de reis, en dat wist hij goed.

Voor de ingang van Maanakker werden ze tegengehouden door de dorpswacht. Een man met lichtbruin, onverzorgd en warrig haar met een vies snorretje hield hem tegen. Zijn roestige ketelhelm rammelde toen hij naar Ulvarr liep. In een zwaar Laagvelds accent zei hij: 'Wat mot dat? Wat hebb'n jullie hier te zoek'n? Wij lat'n niet zomaar vijf gewap'nde mann'n binn'n. '
Ulvarr had moeite hem te begrijpen maar zei kalm:'Ik ben de markgraaf van de Golfmark. Ik heb toestemming dit dorp te betreden.' Hierop riep de wacht met veel consumptie naar een andere wacht: 'Darrel! Kom 'ns hier!' Darrel kwam aangesneld. Hij droeg geen helm, was kaal en had een beukelaar vast. HIj zag er slimmer uit dan zij collega. 'Ja? Wat?' De eerste wachter zei:'Verwacht'n wie de Graafmark van de Golfmark?'
Darrel stompte de eerste wachter in zijn maag en zei tegen Ulvarr:'Het spijt me voor het oponthoud. Komt u maar binnen.' Ulvarr antwoordde: 'Dank u. Heeft u enig idee waar ik voedsel kan kopen?' Darrel lachte. iedere man hier is bijna boer, dus tegen een goeie prijs heeft iedereen wat te bieden. Hebt nog een goede reis heer Ulvarr!'
Ulvarr zij hem gedag en de groep liep het dorp binnen.

[Martijn]

Tobias Saterse

Tobias maakte zijn ochtendwandeling. Het was al lang niet zulk heerlijk weer geweest. Hij gooide de kap van zijn kaproen naar achter en legde zijn hoofd in zijn nek terwijl hij van de zon genoot. Hij hield zich voor om, zodra hij terug was in de taverne, een vrolijk nummer over de warme zomer te spelen. Opdat die snel mocht arriveren!
Tobias liep altijd het zelfde rondje. Hij stak schuin het kleine marktpleintje over, dat je tegenkomt direct als je de duur van de taverne uitstapt, en liep een steegje in dat uitkwam op een grotere dorpsstraat. Hier sloeg hij rechts af, langs de smidse van Hugorr Zwartster, de bekendste en meest succesvolle smid van Maanakker. Hij groette hem altijd even of maakte er even een praatje. Maar Hugorr was dit keer niet aan het werk en Tobias liep door. Halverwege de zelfde straat, werd deze in tweeën gedeeld door een stenen muur met een paar openingen er in. In het midden een grotere, en aan diens zijkanten twee kleinere. Vlak voor deze muur bevond zich een klein pand waar Wikker's alchemie winkel zich bevond. Wikker was een kobold. Een van de zeven kobolds die in het dorp leefden. Hoewel de oudere inwoners van het dorp meestal nog wat moeite hadden met het accepteren van hun aanwezigheid, was dit geen punt meer voor de jongere generaties. De kobolds van Maanakker werden over het algemeen geaccepteerd en gerespecteerd.
Toen Tobias langs Wikker's pand liep stond de kobold zijn drempel te vegen. Tobias glimlachte en knikte naar hem, waarop Wikker vrolijk terug zwaaide.
Tobias was nu aan het einde van de grote dorpsstraat en kwam aan bij de oostelijke muur van Maanakker. Zoals elke ochtend liep hij even de trap van de houten dorpsmuur op om van het uitzicht te genieten. De twee wachters die ochtenddienst hadden kenden hem goed en tolereerden Tobias op de muur. Vandaag zag hij echter geen wachters. Dit verbaasde hem. Tobias krapte even aan zijn achterhoofd, haalde zijn schouders op en liep de trap op. Hij leunde over de reling van de muur heen, genietend van de zon die van rechts, uit het oosten aangezien de zon nog niet lang geleden opgekomen was, op zijn gezicht scheen.
Door de warmte en het mooie weer was Tobias een beetje weggedroomd. Na een kwartier, veel langer dan hoe lang hij normaal op de muur stond, begon hem iets op te vallen. Aan de rand van het bos, dat ongeveer vierhonderd meter van het dorp aflag, begon iets te schitteren in de zon. Tevens begon een dreunend geluid te klinken. Tobias kneep zijn ogen samen tegen de nog laaghangende zon. Hij merkte dat het gedreun een vast ritme had en steeds luider werd, terwijl het aantal schitteringen aan de bosrand groeiden. "Het is een marcherend bataljon!" dacht Tobias hardop. Na nog een tiental seconden kon Tobias de banieren zien. Een gouden vuist, in de lucht gestoken tegen een witte achtergrond. Tobias zijn ogen gingen van samengeknepen, naar wijd open terwijl hij zich realiseerde wat hij zag. In paniek keek hij heen en weer over de muur, maar hij kon geen wachter vinden. Tobias rende over de muur heen naar de dichts bijzijnde wachttoren, die om de vijftig meter aan de muur gebouwd staan, en rende naar boven. Hij greep het touw van de alarmbel, sprong erin en ging er met al zijn kracht aan hangen. Dit deed hij een paar keer totdat de bel genoeg beweging had opgebouwd om uit zichzelf te slaan. Tobias rende naar het hoogste punt van de toren, schraapte zijn keel en schreeuwde zo hard hij kon: "Alarm! Tharnos valt aan! Tharnos valt aan!"
Al snel klonken de bellen en het geschreeuw door het hele dorp.

[Auke]

Tarsid Vanmarsh

Hij keek op van zijn documenten toen hij alarmbellen hoorde. Snel schoof hij zijn documenten in zijn map en verliet de herberg. Hij hoorde de kreten al dat Tharnos aanviel. Verdomd, dit was niet echt het plan. Hij floot een signaal en een aantal van zijn kameraden kwamen snel tevoorschijn. "Tharnos is te vroeg..." Sprak hij tot ze op een gedempte toon. "Ik heb twee vrijwilligers nodig om Salaria meteen in te lichten dat we versterking nodig hebben. De rest blijft hier bij mij..." Wat bezielt Tharnos om zo vroeg te handelen?

Dereck Dustfox

Zodra hij de alarmbellen hoorde greep hij instinctief naar zijn zwaard. Toen hij hoorde dat Tharnos aanviel wist hij genoeg. "Heer Ulvarr we moeten onmiddelijk terug naar het kamp, het is hier niet veilig..."

[Martijn]

Iago Thardarios

Maanden van plannen maken waren voorbij en nu was het eindelijk tijd voor Iago Thardarios, aanvoerder van het zesde regiment van de Tharniaanse inquisitie, om te bewijzen wat hij in zich had. Zijn eerste opdracht was simpel: vind de zeven kobolds die volgens Tharniaanse bronnen in Maanakker wonen en executeer ze. Al het verzet mocht worden neergeslagen. Dit zou de eerste zijn in een serie gerichte aanslagen op het oosten door Tharnos. Drie weken geleden had hij, samen met het bescheiden aantal van honderd Tharniaanse grondtroepen, de barricade omzeild die voor de kust van het oosten ligt. Dit was één van de veiligheidsmaatregelen die getroffen werden toen de onrust in het westen toenam. "We hebben verdomd veel geluk gehad met die mist." dacht Iago bij zichzelf. Drie weken lang hadden zijn troepen, opgesplitst in groepjes van tien en alleen 's nachts reizend, de zo goed als onbewoonde gebieden gebruikt om landinwaarts te komen. Nu was het een kwestie van aanvallen, zoveel mogelijk fysieke en morele schade doen en weer verdwijnen voordat de koning van West-Laagveld zijn troepen gemobiliseerd had.
Iago keek toe hoe zijn honderd man het veld op marcheerden. Hun pantser schitterde in de zon. Ze waren stuk voor stuk bewapend met een torenschild en zwaard en hadden een pantser-set van volledig plaatstaal.
De troepen marcheerden door. Iago schreeuwde: "Kinderen van het westen!" waarop zijn troepen in koor schreeuwden: "Uw verlossing is nabij!"
Vlak voor de poort hielden de troepen halt. Ze waren opgesplitst in twee groepen van vijftig man die tien rijen van vijf achter elkaar stonden. Iago stuurde zijn paard tussen deze twee groepen door, gevolgd door zijn twee bewakers die tevens te paard waren. Net nadat Iago de laatste rij troepen passeerde, stopte hij. Zijn bewakers bliezen drie keer op met goud versierde hoorns. Dit was het alom bekende teken dat de leider van het dorp naar voren geroepen werd voor onderhandelingen.